Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bochni

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 05 marca 2025 r.

Powód M. P.Sp. z o.o. z siedzibą w W. wystąpił do tutejszego Sądu z pozwem przeciwko Ł. K. domagając się zasądzenia kwoty 5.034,90 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 4.971 zł od dnia 05 kwietnia 2023 r. do dnia zapłaty a nadto domagał się zasądzenia zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając pozew powód wskazał, że strony zawarły umowę pożyczki z dnia 05 grudnia 2022 r. nr (...). Umowa została zawarta na podstawie wniosku pozwanego z tego samego dnia. Powód wypłacił pozwanemu kwotę pożyczki w wysokości 3.900 zł. Pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki w terminie do dnia 04 kwietnia 2023 r. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 4467,45 zł, na co składały się 3900 zł tytułem kwoty pożyczki, 64,11 zł tytułem odsetek umownych, 503,34 zł tytułem prowizji. Roszczenie powoda stało się wymagalne w dniu 05 kwietnia 2023 r. Roszczenie dochodzone przez powoda obejmuje kwotę pożyczki 3.900 zł, odsetek umownych 63,90 zł oraz prowizji w wysokości 1071 zł.

Referendarz w Sądzie Rejonowym w Bochni wydał w sprawie I Nc 512/24 w dniu 09 lipca 2024 roku nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zasądzając należność zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany Ł. K. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty. Nakaz zaskarżył w całości. Wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Pozwany zakwestionował zawarcie przez niego umowy kredytu konsumenckiego, wyrażenie zgody na zawarcie umowy na odległość, oraz by został mu dostarczony trwały nośnik zawierający elektroniczny zapis kontraktu. Pożyczkodawca nie złożył oświadczenia woli o zawarciu umowy. Pozwanemu nie przekazano kwoty kapitału. Postanowienia umowy nie były uzgadniane indywidualnie.

Pozwany upatrywał nadto nieważności umowy w pozaodsetkowych kosztach kredytu, zastrzeżonych w umowie. Nie zostały one uzgodnione indywidulanie, nie wiadomo czego dotyczą. Prowizja ma charakter abuzywny. Pozyczkodawca nie dokonał weryfikacji tożsamości pozwanego, nie zbadał jego zdolności kredytowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 05 grudnia 2022 r. pozwany Ł. K. złożył wniosek za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość o udzielenie mu pożyczki przez powoda.

W dniu 05 grudnia 2022 r. powód M. P.Sp. z o.o. z siedzibą w W. (Pożyczkodawca) zawarł z pozwanym Ł. K. (Pożyczkobiorca), nr dowodu osobistego (...), nr telefonu + (...), adres poczty elektronicznej (...), zam. w B. przy ul. (...), PESEL (...) ramową umowę pożyczki nr (...), na podstawie której strony ustaliły możliwość udzielenia pożyczki przez pożyczkodawcę pożyczkobiorcy, który zarejestrował się na stronie internetowej i utworzył konto klienta, złożył wniosek o zawarcie umowy, który został zaakceptowany przez pożyczkodawcę, dokonał przelewu weryfikacyjnego lub dokonał weryfikacji za pośrednictwem usługi Kantomatic lub TransactionLink, przeszedł pozytywną weryfikację oraz uzyakał pozytywną ocenę zdolności kredytowej, zawarł z pożyczkodawcą umowę pożyczki na zasadach określonych w umowie ramowej, nie posiada zaległości finansowych w chwili ubiegania się o pożyczkę wobec pożyczkodawcy a nadto spełnia pozostałe warunki określone w umowie.

Wypłata pożyczki miała nastąpić od razu po zawarciu umowy, nie później niż w terminie 7 dni od dnia wejścia w życie umowy pożyczki.

Wniosek o zawarcie umowy pożyczki pożyczkobiorca mógł złożyć za pośrednictwem strony internetowej, jak również dzwoniąc na numer telefonu pożyczkodawcy. Składając wniosek pożyczkobiorca zobowiązany był podać propozycję indywidualnych warunków umowy, kwotę pożyczki, okres na jaki ma zostać udzielona, termin spłaty pożyczki. Po złożeniu wniosku pożyczkodawca udostępniał pożyczkobiorcy formularz informacyjny, poprzez konto klienta w formie pliku pdf, a nadto na adres poczty elektronicznej. Po zaakceptowaniu przez pożyczkodawcę wniosku o zawarcie umowy pożyczkodawca udostępniał pożyczkobiorcy potwierdzenie zawarcia umowy, formularz informacyjny, harmonogram, formularz odstąpienia, jako dokumenty widoczne po zalogowaniu się na konto klienta, a nadto wysłane na adres poczty elektronicznej.

Na całkowite koszty pożyczki składały się prowizja i odsetki w wysokości określonej w tabeli opłat i prowizji. Odsetki umowne naliczane były wg zmiennej stopy procentowej, w wysokości odsetek maksymalnych (§ 10 ust. 1 i 3 umowy). Prowizja oznaczała opłatę należną pożyczkodawcy od pożyczkobiorcy z tytułu przygotowania, udzielenia i uruchomienia pożyczki (§ 1 ust. 1.15 umowy).

W razie braku zapłaty kwoty do spłaty w terminie pożyczkodawca miał prawo naliczać odsetki maksymalne za opóźnienie (§ 13 ust. 13.1 umowy).

W dniu 05 grudnia 2022 r. została zawarta pomiędzy powodem M. P.Sp. z o.o. w W. oraz pozwanym Ł. K. umowa pożyczki nr (...), na podstawie której powód udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 3.900 zł. Odsetki określone zostały na kwotę 64,11 zł, zaś prowizja na 567,45 zł w przypadku promocyjnych warunków pożyczki oraz 1070,79 zł w przypadku standardowych warunków pożyczki.

Promocyjne warunki pożyczki przestawały obowiązywać w przypadku naruszenia przez pożyczkobiorcę obowiązku terminowej spłaty pożyczki.

Spłata pożyczki miała nastąpić w ciągu 30 dni, tj. w terminie do 04 stycznia 2023 r.

W dniu 05 grudnia 2022 r. powód wypłacił pozwanemu kwotę 3.900 zł na rachunek bankowy wskazany w umowie tj. (...).

W dniu 16 maja 2022 r. pozwany zweryfikował za pośrednictwem platformy KantomaticKantomierz.pl swój rachunek bankowy.

Powód w dniu 05 grudnia 2023 r. o godzinie 13.43 przesłał pozwanemu na adres e-mailowy podany w umowie umowę ramową, potwierdzenie zawarcia umowy oraz formularz informacyjny w formie plików pdf.

Dowód:

Wniosek o udzielenie pożyczki k. 63-76,

Ramowa umowa pożyczki nr (...) z załącznikami k. 10-24,

Umowa pożyczki nr (...) k. 25-26,

Formularz informacyjny 29-34,

Potwierdzenie wypłaty pożyczki k. 27,

Potwierdzenie weryfikacji k. 28,

Wydruk wiadomości e-mailowej k. 77,

Pismem z dnia 23 kwietnia 2024 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5.617,10 zł w terminie 3 dni.

Dowód:

Wezwanie do zapłaty k. 35-36,

Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez powoda.

Sąd nie dostrzegł żadnych powodów by odmówić wiarygodności dowodom, stąd opierał się na nich ustalając stan faktyczny sprawy.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Białymstoku w Wyroku z dnia 24 sierpnia 2018 r. I ACa 405/18, który to pogląd Sąd rozpoznający sprawę aprobuje w całości dokumentem w znaczeniu materialnego, ale i procesowego prawa cywilnego, jest każdy nośnik, który umożliwia zapoznanie się z zawartą na nim informacją (art. 77 ³ k.c.). Mogą nim być zatem również kserokopie, o ile tylko zawarta jest w nich myśl ludzka. Jeżeli nadto znajduje się w nich tekst i jest możliwe ustalenie osoby, od której on pochodzi (określonej przez ustawodawcę jako "wystawcę dokumentu" to stosuje się do nich art. 243 ¹ i nast. k.p.c.

Co do wydruków komputerowych (np. wydruki umowy, formularza informacyjnego itd.) zgodnie z art. 308 k.p.c. dowody z innych dokumentów niż wymienione w art. 243 ¹ , w szczególności zawierających zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku, sąd przeprowadza, stosując odpowiednio przepisy o dowodzie z oględzin oraz o dowodzie z dokumentów.

Odnośnie wydruków komputerowych wypowiedział się także Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wyroku z dnia 8 lutego 2019 r. I ACa 767/18. One także mogą stanowić inny środek dowodowy, pozwalający na czynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych. Nie wiąże się ono z domniemaniami, jakie towarzyszą dokumentom (art. 244 k.p.c., art. 245kpc), jednakże świadczą one o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd rozważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy pożyczki z dnia 05 grudnia 2022 r.

Przez umowę pożyczki, zgodnie z art. 720-724 k.c. pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność pożyczkobiorcy określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W ujęciu kodeksu cywilnego pożyczka jest umową konsensualną, polegającą na zgodnym oświadczeniu woli stron – dającego i biorącego pożyczkę – mocą którego – dający zobowiązuje się przenieść na biorącego własność określonej ilości pieniędzy albo innych rzeczy oznaczonych co do gatunku, natomiast biorący zobowiązuje się zwrócić takie rzeczy, jakie otrzyma.

W następstwie zawarcia umowy powstał stosunek zobowiązaniowy, do którego znajdowały zastosowanie także przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy pomiędzy stronami,

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim – a to art. 3 ust. 1 i 2 przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki

Dalsze wymogi umowy o kredyt konsumenci określają przepisy art. 29 – 47 cyt. ustawy, wskazując w szczególności na formę pisemną umowy oraz zastrzegając w art. 30 elementy umowy.

Pozwany kwestionował fakt zawarcia umowy, złożenia wniosku, przekazania mu na trwałym nośniku umowy, formularza informacyjnego.

W ocenie Sądu żaden z zarzutów wyżej wskazanych nie zasługuje na uwzględnienie. Powód przedłożył bowiem takie dowody, które podważają wersję pozwanego. Przede wszystkim powód przedłożył umowę ramową i umowę pożyczki z dnia 05 grudnia 2022 r. Obie umowy zawierają indywidualne dane pożyczkobiorcy, jak: imię, nazwisko, adres, PESEL, numer dowodu, adres poczty elektronicznej, numer telefonu, pozwalające jednoznacznie wskazać, iż pozwany był stroną umowy. Pozwany nie wykazał, by powód wszedł w posiadanie danych pozwanego w sposób nielegalny, bądź by Ł. K. składał jakiekolwiek zawiadomienie do organów ścigania dotyczące posłużenia się jego danymi osobowymi w celu wyłudzenia pożyczki.

Fakt braku podpisu na umowie pożyczki nie podważa jej wiarygodności, umowa została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość, a zatem fizycznie nie mogła zostać podpisana.

Wymaganie pisemności umowy, jakie wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz – skierowany do kredytodawcy – sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie.

Wykładnia językowa art. 29 ust. 1 sugeruje, że minimalną formą umowy o kredyt konsumencki jest forma pisemna, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną (tj. formę pisemną z datą pewną lub podpisami notarialnie poświadczonymi, formę aktu notarialnego).

Jak wskazuje jednak T. Czech w „Kredyt Konsumencki. Komentarz” wyd. II, 2017 r., który to pogląd Sąd aprobuje: „Istotne argumenty przemawiają jednak za stanowiskiem, aby – oprócz formy pisemnej – dopuścić formę „trwałego nośnika" (zdefiniowanego w art. 5 pkt 17).

Po pierwsze, przekonuje o tym wykładnia prounijna. Art. 10 ust. 1 dyrektywy 2008/48 jednoznacznie stanowi, że umowy sporządza się w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku. Polskiemu ustawodawcy nie przyznano generalnej kompetencji do zmiany tego wymagania (art. 22 ust. 1 dyrektywy 2008/48; zob. jednak niezbyt klarowny pkt 30 zd. 1–2 preambuły oraz art. 10 ust. 1 zd. 3 dyrektywy 2008/48). Ponadto za tym poglądem przemawia art. 9 ust. 1 dyrektywy 2000/31/WE o handlu elektronicznym (Dz.Urz. WE L 178, s. 1 i n.), który nakazuje państwom członkowskim zapewnić możliwość zawierania umów za pomocą środków elektronicznych oraz zobowiązuje do eliminowania przeszkód odnośnie do takich umów.

Po drugie, stanowisko to wspiera wykładnia celowościowa. Aby zapewnić odpowiednią ochronę interesom konsumenta nie jest konieczna wyłącznie forma pisemna. Do ochrony takiej wystarczy zastosowanie trwałego nośnika. Wykładnia ta uwzględnia aktualne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, które wynikają z postępu technicznego oraz potrzeb gospodarki elektronicznej (w szczególności odnośnie do umów zawieranych na odległość)”.

Powód przedłożył także dowody potwierdzające złożenie przez pozwanego wniosku o udzielenie mu pożyczki. Dokumenty te stanowią wydruki z systemu teleinformatycznego powoda, nie zawierają podpisu, jednakże jak już była o tym mowa powyżej, także i wniosek został złożony drogą elektroniczną. Powód wykazał także, iż doręczył pozwanemu na adres poczty elektronicznej dokumenty w postaci umowy ramowej, umowy oraz formularza informacyjnego w formie plików PDF. Pozwany zatem mógł bez problemu dokumenty pobrać i zapisać, a zatem spełniało to wymóg przekazania na trwałym nośniku danych dotyczących umowy.

Brak też podstaw by twierdzić, iż umowa nie została zawarta przez powoda, by powód nie złożył oświadczenia woli o zawarciu umowy. Gdyby tak było to powód nie dokonał by wypłaty przedmiotu umowy tj. pożyczki w wysokości 3.900 zł, który to fakt w ocenie Sądu powód również udowodnił przekazując potwierdzenie przelewu (k. 27 akt sprawy).

Nie budziło zatem wątpliwości Sądu, iż powód i pozwany Ł. K. zawarli ważną umowę pożyczki z dnia 05 grudnia 2022 r.

Pozwany bronił się również zarzutem stosowania przez stronę powodową klauzul niedozwolonych. Sąd uwzględnił zarzut abuzywności postanowień umownych w zakresie prowizji.

Zgodnie z przepisem art. 385ˡ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
Z treści tego przepisu wynika, że możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone uzależniona jest od spełnienia następujących przesłanek:

- postanowienie umowy nie zostało z konsumentem uzgodnione indywidualnie,

- postanowienie kształtuje prawa i obowiązku konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami,

- postanowienie rażąco narusza interesy konsumenta,

- jednoznacznie sformułowane postanowienie nie dotyczy „głównych świadczeń stron”.

Stosownie do treści art. 385ˡ § 3 k.c. postanowienia umowy nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem to te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, w szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Chodzi tu zatem
o takie postanowienia umowy, które nie zostały objęte „indywidualnym” odrębnym uzgodnieniem, np. stanowiły przedmiot negocjacji. Brak uzgodnienia indywidualnego postanowień umowy należy rozumieć w ten sposób, iż brak jest „uzgodnienia indywidualnego” nie tylko wtedy, gdy konsument związany jest wzorcem z art. 384 k.c., ale także wtedy, gdy doszło - za zgodą obu stron – do inkorporowania wzorca albo niektórych jego postanowień, do treści umowy. W takiej sytuacji można mówić o „postanowieniach umowy przejętych z wzorca”. Takie postanowienia wzorca, mimo odmiennego od wskazanego w art. 384 k.c. trybu wiązania, nadal nie są postanowieniami „uzgadnianymi indywidualnie”, chyba że konsument miał na ich treść rzeczywisty wpływ. Obalenie powyższego domniemania i łączącego się z nim reżimu prawnego obciąża z reguły przedsiębiorcę posługującego się wzorcem umowy.

Kolejnymi przesłankami warunkującymi uznanie konkretnej klauzuli umownej za niedozwolone postanowienie umowne jest "sprzeczność z dobrymi obyczajami", jak
i "rażące naruszenie interesów konsumenta”. Przesłanki te muszą być spełnione łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2013 r., sygn. akt I CSK 660/12, LEX nr 1408133). Sąd w niniejszym składzie podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone
w orzeczeniu z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04, w którym doprecyzowując w/w pojęcia kodeksowe SN wyjaśnił, że w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Obie, wskazane w tym przepisie formuły prawne służą do oceny tego, czy standardowe klauzule zawarte we wzorcu umownym przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta.

Pojęcie "głównych świadczeń stron" należy interpretować raczej wąsko,
w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy (por. wyrok SA w Warszawie
z dnia 9 kwietnia 2014 r. , sygn. akt VI ACA 1828/13, Lex 1527305). Przemawia za tym treść przepisu, a mianowicie ustawodawca posłużył się terminem "postanowienia określające główne świadczenia stron", a nie zwrotem "dotyczące" takiego świadczenia, który ma szerszy zakres (por. wyrok SN z dnia 8 czerwca 2006 r., I CK 635/03, Lex 846537).

Powód nie wykazał, iż postanowienia umowy w zakresie prowizji były uzgadniane indywidualnie. W ocenie Sądu należności te nie mogą być uznane za główne świadczenia stron, albowiem głównym świadczeniem ze strony powoda było udzielenie pożyczki a głównym świadczeniem pozwanego była spłata pożyczki. Prowizje w ocenie Sądu do takich głównych świadczeń nie należą.

Sąd stwierdził, że zawarte w przedmiotowej umowie postanowienia dotyczące prowizji

są abuzywne.

Kwoty dochodzone z tego tytułu przez powoda w niniejszej sprawie wynosiły łącznie

1070,79 zł, godziły w równowagę kontraktową stron, a zastrzeżenie tych kosztów prowadziło do osiągnięcia przez przedsiębiorcę nieproporcjonalnej w stosunku do wysokości udzielonego kredytu korzyści, z rażącym pokrzywdzeniem konsumenta.

Jak wynikało z umowy, prowizja została zastrzeżona z tytułu przygotowania, udzielenia i uruchomienia pożyczki.

Czynności związane z przygotowanie, udzieleniem i uruchomieniem pożyczki nie są ani skomplikowane ani czasochłonne, są wykonywane w dużej mierze elektronicznie, przy użyciu programów komputerowych, nie generują po stronie udzielającego pożyczki istotnych nakładów sił i środków uzasadniających pobieranie tak wysokich kwot od pozwanego. Również wypłata pożyczki jest czynnością prostą, nieskomplikowaną, tym bardziej, że została wykonana w drodze zlecenia przelewu środków z rachunku bankowego. Formą wynagrodzenia za korzystanie z kapitału są zaś odsetki, zastrzeżone przez pożyczkodawcę.

Sąd stwierdził zatem, że zawarte w przedmiotowej umowie postanowienia dotyczące prowizji godziły w równowagę kontraktową stron, a ich zastrzeżenie prowadziło do osiągnięcia przez przedsiębiorcę nieproporcjonalnej w stosunku do wysokości udzielnej pożyczki korzyści, z rażącym pokrzywdzeniem konsumenta, zostały zatem spełnione przesłanki do zastosowania sankcji z art. 385 ¹ § 1 k.c.

Stosownie do powyższego, biorąc pod uwagę treść żądania pozwu i składowe żądania pozwu, Sąd uznał, iż zobowiązanie pozwanego powinno obejmować 3900 zł z tytułu kapitału, 63,90 zł z tytułu odsetek.

Od kwoty 3900 zł Sąd zasądził odsetki maksymalne za opóźnienie, zgodnie z postanowieniami umowy tj. art. 13.

Podstawą zasądzenia odsetek był art. 481 § 1 -2 ¹ k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi,

Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

W pozostałym zakresie powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie (tj. w zakresie prowizji i odsetek od niej).

Orzekając o kosztach postępowania Sąd kierował się zasadą wyrażoną w art. 100 k.p.c. W sytuacji, gdy żądanie strony zostanie uwzględnione w części Sąd dokonuje rozliczenia kosztów postępowania.

Powód wygrał w ponad 79 %, co uzasadniało przyznanie mu 79 % poniesionych przez niego kosztów postępowania. Na koszty te złożyły się:

- opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł,

- opłata sądowa od pozwu w wysokości 400 zł,

- wynagrodzenie reprezentującego go pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości stawki minimalnej 1800 zł (§2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

Łącznie koszty wynosiły 2.217 zł, a 79 % tej kwoty dało 1751,43 zł.

Pozwany poniósł koszty wynagrodzenia pełnomocnika -1800 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – łącznie 1.817 zł, a przysługiwał mu zwrot 21 % kosztów, czyli kwota 381,57 zł.

Dokonując stosunkowego rozliczenia Sąd zatem zasądził od pozwanego na rzecz powoda różnicę tj. kwotę 1369,86 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnia się wyroku do dnia zapłaty. (art. 98 § 1 ¹ kpc).

Sędzia Marta Aksamit

Sygn. akt I C 247/24

Dnia 31 marca 2025 r.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować uzasadnienie,

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem przesłać pełnomocnikom obu stron z odpisem wyroku,

3)  kal. 2 tygodnie.