Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bochni

UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 10 kwietnia 2024 roku

I. Wnioskodawca W. B. wniósł o stwierdzenie, że nabył w drodze zasiedzenia nieruchomość gruntową położoną w B. składającą się z działki ewidencyjnej nr (...) o pow. 0,6542 ha objętej LWH (...)gminy katastralnej B.. .

W uzasadnieniu wskazał, że nieruchomość będąca przedmiotem zasiedzenia stanowi niezbudowaną działkę, której stan nie uległ zmianom od czasu II Wojny Światowej a jako właściciel nieruchomości figuruje F. (...)oraz M. (...) w B.. Zgodnie z orzeczeniem Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 24.05.1948 r. o przejęciu przedsiębiorstw na własność państwa na państwo zostało przeniesione przedsiębiorstwo E. (...) i M. (...) ul. B. (...) – składniki podlegające przejęciu miały zostać wskazane w protokole zdawczo-odbiorczym zgodnie z postanowieniami Głównej Komisji ds. upaństwowienia przedsiębiorstw z dnia 20.02.1948 r.

Dalej wskazał, że Sąd Grodzki w K. postanowieniem z dnia 4 czerwca 1946 roku w sprawie 1 a Zg.392/46 uznał, że S. P. ur. (...) w N., s. S. i B. z W. zmarł 22.06.1941 r. we L.. Spadek po nim zgodnie z postanowieniem Sądu Grodzkiego w K. oraz po jego żonie C. P. zmarłej 31.12.1941 r. nabył ich jedyny syn M. P.. W 1992 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie stwierdził, że spadek po M. P.zmarłym 7 sierpnia 1986 r. w J. na postawie testamentu w zakresie nieruchomości położonej w Polsce nabyła wdowa D. P..

W dniu 14 czerwca 1999 roku D. P. na podstawie aktu notarialnego zawartego przez notariuszem W. W. przeniosła na K. B. samoistne posiadanie nieruchomości składającej się z działki nr (...) wraz z wszelkimi prawami i roszczeniami z tym związanym. K. B. z kolei w 2017 roku przeniósł posiadanie samoistne tej nieruchomości na rzecz swojego syna W. B..

Wnioskodawca wskazał, że jeżeli chodzi o termin zasiedzenia to do 1.10.1990 r. obowiązywał zakaz zasiedzenia nieruchomości państwowych, a zatem dopiero od tej daty możliwie było nabycie nieruchomości państwowych w drodze zasiedzenia. Skoro zaś od 1.10.1990 r. nieruchomość znajdowała się w posiadaniu samoistnym D. P., która to posiadanie w 1999 r. przeniosła na K. B. to z racji tego, że obecny posiadacz może sobie doliczyć posiadanie swoich poprzedników – termin zasiedzenia nastąpił z dniem 1.10.2020 r.

Uczestnik Skarb Państwa – S. (...) w odpowiedzi na wniosek domagał się oddalenia żądania i zasądzenia na rzecz Skarbu Państwa – P. (...) kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że z treści wniosku nie wynika kto władał nieruchomością stanowiącą działkę (...) (powstałą z parceli (...))w okresie biegu terminu zasiedzenia, a w szczególności nie sposób przyjąć, by D. P. faktycznie była posiadaczką nieruchomości do dnia 14 czerwca 1999 roku – twierdzenia wnioskodawca w tym zakresie są gołosłowne. Podkreślił, że na podstawie decyzji z dnia 6.11.1996 r. znak G.III.7228a/58/96 Wojewoda (...) stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Urzędu Powiatowego w B. z dnia 6.03.1975 r. w sprawie przekazania w użytkowanie Z. B.wymienionych parcel w tym parceli (...), która odpowiada działce (...). W uzasadnieniu decyzji wskazano, że grunty te stanowią własność oso fizycznych i nie można oddawać ich w użytkowanie przedsiębiorstwom państwowym. Z decyzji tej wynika jasno, że do czasu stwierdzenia nieważności T. (...) dysponowały tą nieruchomością. Przedmiotowa działka do dnia 6.11.1996 r. uznawana była zatem za nieruchomość państwową. Dopiero po uprawomocnieniu się tej decyzjiT. (...) wniosły o wpisanie w rejestrze gruntów jako właścicieli tej działki osób wskazanych jako właściciele na podstawie zaświadczenia SR w Bochni z dnia 25.10.1996 r. Z powyższego wynika zatem, że w latach 90-tych nieruchomość ta nie była we władaniu D. P.. W 1992 r. kiedy z działki (...) o pow. 9,9449 ha wydzielono działkę (...) to adresatem tej decyzji były T. (...).

W dalszej części wskazał, że trudno przyjąć by w 1999 roku doszło do przeniesienia posiadania przez D. P. na rzecz K. B. z tej racji, że nie wykazano by to D. P. była posiadaczką nieruchomości. Jeżeli faktycznie w dniu 14 czerwca 1999 roku K. B. objął posiadanie to dopiero od tej daty może być liczony termin zasiedzenia, a ten termin na dzień dzisiejszy nie upłynął.

Na marginesie jeszcze uczestnik wskazał, że wnioskodawca nie wykazał by nieruchomość której dotyczy postępowanie w wyniku nacjonalizacji stała się własnością państwową – zauważył bowiem, że orzeczenie nr 30 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 24.05.1948 r. choć wywołuje skutki prawnorzeczowe nie jest wystarczające do stwierdzenia faktu, że określony składnik majątkowy przeszedł na własność państwa – przejęcie takiego majątku odbywało się w drodze protokołu zdawczo-odbiorczego, który był integralną częścią orzeczenia. Tymczasem w przedmiotowej sprawie taki protokół zdawczo-odbiorczy nie został sporządzony lub nieruchomość objęta LWH (...)została wyłączona z przejęcia na co pośrednio może wskazywać brak wpisu w LWH, a samo orzeczenie nacjonalizacyjne nie stanowiło dostatecznej podstawy do przejścia własności na rzecz Skarbu Państwa.

II. Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość oznaczona jako działka ewidencyjna nr (...) o powierzchni 0,6542 ha objęta LWH (...)(powstała z pgr (...))figuruje jako własność F. (...) oraz M. (...) i spółka w B..

Jako podmiot użytkujący nieruchomość figuruje W. B..

dowód: kopia wypisu z rejestru gruntów k.23, kopia zaświadczenia LWH (...)k.21, synchronizacyjny wykaz zmian k.27, zeznania wnioskodawcy W. B. k.302

Opisana wyżej nieruchomość znajdowała się za istniejącą na sąsiedniej działce (przylegającej do ulicy (...)) starą cegielnią. Cegielnia działała do połowy lat 80-tych XX wieku, a potem terenem cegielni nikt się nie interesował i budynki popadały w ruinę. Obecnie budynki dawnej cegielni zostały zburzone i w tym miejscu powstały bloki mieszkalne.

Działka nr (...) w przeszłości stanowiła teren zielony – była łąką i nieużytkiem, nie była natomiast wykorzystywana przez znajdującą się obok cegielnię. Na działce tej okoliczni mieszkańcy wypasali zwierzęta, a w późniejszych latach rosła tam trwa i samosiejki drzew, nadto przez działkę prowadziła ścieżka, którą okoliczni mieszkańcy przechodzili do kapliczki i źródełka na tzw. M..

Działka ta nigdy nie była ogrodzona, nie było też żadnych oznaczeń, że jest to teren prywatny i jest tam zakaz wchodzenia.

dowód: zeznania świadków J. T. k.163v, B. J. k.164v, K. B. k.165v, E. L. k.243v, K. S. k.246, J. L. k.257v, L. W. k.259 ., zeznania wnioskodawcy W. B. k.303.

Posiadanie przedmiotowej nieruchomości w dniu 14 czerwca 1999 roku na postawie aktu notarialnego Rep A (...) nabył K. B. od D. P., która to sprzedała mu sąsiednią działkę (...) o pow. 4,4541 ha oraz przeniosła na niego posiadanie działki (...) o pow. 0,6542 ha, a K. B. oświadczył, że nieruchomość obejmuje w posiadanie samoistne w całości.

W oparciu o przedmiotową umowę K. B. został wpisany jako użytkownik nieruchomości w rejestrze gruntów.

dowód: akt notarialny z 14.06.1999 r. k. 13-16, kopia wypisu z rejestru gruntów k.22.

Zaraz po sporządzeniu opisanego wyżej aktu notarialnego K. B. został ujawniony jako posiadacz działki (...) i od tego czasu płaci podatki za działkę.

dowód: kopia decyzji z 1.02.2016 r. k.30 i zeznania świadka K. B. k.166.

W dniu 6 października 2017 roku K. B. przeniósł na swojego syna W. B. posiadanie nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna (...) i przeniósł na niego wszystkie prawa wynikające z posiadania.

dowód: umowa z 6.10.20217 r. k.24-25.

F. (...) orazM. (...)i spółka w B. była objęta orzeczeniem nr 30 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 maja 1948 r. zgodnie z tym orzeczeniem owo przedsiębiorstwo miało przejść na własność państwa z dniem ogłoszenia tego orzeczenia.

Przejście następowało na podstawie ustawy z dnia 3 stycznia 1948 roku o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki.

dowód: kserokopia Monitora Polskiego z 26.06.1948 r. k.33-36.

Mimo braku protokołu zdawczo-odbiorczego potwierdzającego przejście na Skarb Państwa opisanego wyżej przedsiębiorstwa faktycznie tereny te były przejęte przez podmioty państwowe już w 1945 roku.

Decyzją nr (...) N. (...) z 29.12.1975 r. w związku z integracją organizacyjną przemysłu ceramiki budowalnej na rzecz T. (...) budowlanej przekazano zakład ceramiki budowlanej „B.” położony w B., woj. t.– przekazanie następowało wraz z nieruchomościami gruntowymi i budynkami.

T. (...)już w latach 70-tych XX wieku opłacały podatek gruntowy od nieruchomości.

dowód: akt zdawczo-odbiorczy z 14.09.1945 r. k.192, kopia protokołu oszacowania k.195-200, pismo z 9.07.1946 r. k.201-201, umowa dzierżawy k.203-205, decyzja nr (...) k.210-211, protokół z 18.02.1976 r k.212-213, pismo z 30.01.1973 r. 214-215, decyzja z 26.03.1990 r. k.216.

Decyzją z dnia 14 maja 1992 roku Urząd Rejonowy w B. na wniosek T. (...) orzekł o wprowadzeniu zmian w ewidencji miasta B. poprzez wpisanie, że działka (...) o pow. 9,9449 ha pozostająca we władaniu T. (...)w dzieli się na 8 mniejszych działek w tym działkę (...) o pow. 0,6542 ha, która odpowiada LWH (...).

Decyzja ta została doręczona T. (...) oraz Sądowi Rejonowemu w Bochni – V Wydziałowi KW.

W oparciu o powyższą decyzję na karcie A wykazu hipotecznego wpisano, że pgrt (...) odpowiada dz. nr (...) obszaru 0.6542 ha.

dowód: decyzja z 14.05.1992 r. k.75-76, zawiadomienie z 26.08.1993 r. k.77-78.

Decyzją z dnia 6 listopada 1996 roku, znak G.III.7228a/58/96 Wojewoda (...) stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Urzędu Powiatowego w B. z dnia 6.03.1975 r. w sprawie przekazania w użytkowanie Z. (...) szeregu parcel w tym parceli (...), która odpowiada działce (...). W uzasadnieniu decyzji wskazano, że grunty te stanowią własność oso fizycznych i nie można oddawać ich w użytkowanie przedsiębiorstwom państwowym.

Decyzja ta została doręczona T. (...) w W. i Urzędowi Rejonowemu w B..

Po uprawomocnieniu powyższej decyzji w dniu 8 grudnia 1996 roku T. (...) wystąpiły do Urzędu Rejonowego w B. o dokonanie zmian w rejestrze ewidencji gruntów m.B. dot. między innymi działki (...) poprzez wpisanie jako władających właścicieli ujawnionych w księgach wieczystych

dowód: decyzja z dnia 6.11.1996 r. k.69-70.

T. (...) w pismach z dnia 3.01.1997 r. skierowanymi do D. P., S. H. zd. E. i Y. E. poinformowały, że z dniem 1.01.1997 r. zaprzestały dozoru obiektów znajdujących się na działkach (...) i (...)w B..

dowód: pisma z 30.01.1997 r. k.218-220.

Na początku lat 90-tych o tereny po dawnej cegielni upominały się osoby pochodzenia żydowskiego, co było informacją znaną powszechnie wśród mieszkańców B..

dowód: zeznania świadków J. T. k.163 v, B. J. k.164v, K. B. k.165, E. L. k.243v.

W połowie lat 90-tych XX wieku K. B. nabył nieruchomości po byłej cegielni od osób narodowości żydowskiej i w 1999 roku wyburzył pozostałości budynków cegielni i zaczął na tym terenie budowę bloków mieszkalnych. Przy czym na działce (...) nie powstał wówczas żaden blok, a na teren tej działki była spychana ziemia pochodząca z działki gdzie była cegielnia, przez co działka ta została wyrównana. Nadto działka została wykarczowana.

Osoby narodowości żydowskiej nie wykonywały żadnych prac na terenie samej cegielni i czy działek przylegających do cegielni, natomiast do mieszkańców B. dochodziły informacje, że osoby te chcą odzyskać działki po to by je sprzedać.

dowód: zeznania świadków J. T. k.164, B. J. k.164v, K. B. k.165, E. L. k.244v, A. K. k.245v, K. S. k.246, J. L. k.257v, L. W. k.259

Aktualnie na działce (...) W. B. wybudował kolejne 4 bloki mieszkalne, przy czym budowę rozpoczął dopiero po zainicjowaniu sprawy o zasiedzenie działki wiedząc, że kwestia własności nie jest uregulowana.

Wartość nakładów poczynionych przez W. B. to ok. 2 000 000 zł.

dowód: zeznania świadka K. B. k.166, zeznania wnioskodawcy W. B. k.302 v.

III. Sąd dokonał następującej ocena dowodów:

Powyższych ustaleń faktycznych dokonał Sąd na podstawie dokumentów urzędowych które zgodnie z dyspozycją art. 244 § 1 k.p.c. stanowią dowód tego co zostało w nich urzędowo zaświadczone oraz pozostałych dokumentów prywatnych, które zgodnie z dyspozycją art. 245 k.p.c. stanowią dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dokumentom tym przyznał Sąd walor wiarygodności. Nie były one kwestionowane przez strony postępowania, również Sąd z urzędu nie dopatrzył się przesłanek by dokumentom tym odmówić właściwego dla nich znaczenia dowodowego. W podobny sposób ocenić należało zdjęcia przedłożone przez wnioskodawczynię, gdyż nie były one kwestionowane przez strony postępowania.

Za wiarygodne co do zasady uznać należało zeznania świadków J. T., B. J., K. B., E. L., K. S., J. L., L. W. i K. B. ich relację były spójne i wzajemnie się uzupełniały i w ocenie Sądu nie było jakichkolwiek podstaw do ich kwestionowana. Podkreślić w tym miejscu należy, że wszyscy świadkowie zgodnie opisali wygląd i położenie działki, a nadto podkreślali, że dopiero K. B. rozpoczął na przedmiotowej działce prace przez które doszło do zagospodarowania terenu – wcześniej działka była zaniedbana rosła tam wysoka trawa i samosiejki, nie interesował się nikt, a w szczególności osoby narodowości żydowskiej nie podjęty się zagospodarowania tego terenu mimo tego, że w latach 90-tych przyjeżdżali do B.. Zauważyć przy tym należy, że żaden ze słuchanych świadków nie widział osobiście tych osób na przedmiotowej działce i nie wiadomo czy w zakresie ich zainteresowań była działka której dotyczy przedmiotowe postępowanie czy też działka sąsiednia gdzie były budynki cegielni.

Za zasadniczo wiarygodne uznać należało zeznania wnioskodawcy W. B., gdyż były spójne i logiczne, a nadto znajdowały potwierdzenie w przedłożonych w toku postępowania dokumentach. W swej relacji opisał w jaki sposób korzystał z terenu co do którego złożył wniosek o zasiedzenie i w jaki sposób z tego terenu korzystał jego ojciec – jego relacja znajduje potwierdzenie w relacjach słuchanych świadków. Brak było podstaw do kwestionowania prawdziwości jej relacji, a co za tym idzie w pełni zasadne okazało się wyrażenie oceny jak na wstępie.

IV. Sąd zważył co następuje:

Zasiedzenie jest jedną z instytucji dawności będącą sposób nabycia określonego prawa wskutek upływu czasu. Funkcją zasiedzenia jest uzgodnienie stanu prawnego i stanu posiadania. Przedmiotem zasiedzenia mogą być zarówno ruchomości, jak i nieruchomości, a ponadto ustawodawca przewidział możliwość nabycia w drodze zasiedzenia również służebności gruntowej. Zasiedzenie jest jednym ze sposobów nabycia własności nieruchomości uregulowanym w art. 172 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, a jeżeli uzyskał posiadanie w złej wierze to własność nabywa po upływie lat trzydziestu. Przejście prawa własności jest w tym przypadku prawnym usankcjonowaniem stanu faktycznego obejmującego co najmniej określony przez ustawodawcę odcinek czasu. Najdalej idące wymogi w zakresie nabycia w ten sposób własności przewidział ustawodawca dla nieruchomości wskazując 20 i 30 letnie terminy zasiedzenia odpowiednio dla posiadacza w dobrej i złej wierze.

Zasiedzieć nieruchomość może jedynie osoba, która jest samoistnym posiadaczem. Samoistne posiadanie z kolei musi odpowiadać wymaganiom art. 336 k.c. in principio i trwać nieprzerwanie przez okres wymagany przez ustawę, uzależniony od charakteru zdarzenia, które skutkowało objęciem nieruchomości w posiadanie przez posiadacza ubiegającego się o potwierdzenie swego prawa własności przez sąd.

Stan posiadania współtworzą: fizyczny element władania rzeczą (corpus) oraz intelektualny element zamiaru władania rzeczą dla siebie ( animus rem sibi habendi). O posiadaniu samoistnym nie świadczy sama tylko długotrwałość posiadania, która nie jest kryterium odróżniającym posiadanie samoistne od zależnego. Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter władania rzeczą z zamiarem posiadania jej dla siebie. W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadze animus domini (posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel”). Przy ustalaniu charakteru posiadania należy kierować się manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem posiadacza (por. J. Ignatowicz (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, t. I, Warszawa 1972, s. 770).

Drugą - obok posiadania - przesłanką zasiedzenia jest upływ czasu. Do nabycia nieruchomości przez zasiedzenie konieczne jest nie tylko aby władający nieruchomością był jej posiadaczem, bo samo władanie rzeczą nie wystarcza do zasiedzenia (orz. SN z 13 września 1962 r., sygn. akt 1 CR 521/61, publ. NP 2/64/192), ale i by posiadanie to trwało przez czas określony w ustawie. Posiadanie rzeczy prowadzące do zasiedzenia jest zdarzeniem prawnym ciągłym, które polega na trwaniu określonego stanu faktycznego przez pewien czas. Na upływ czasu potrzebnego do zasiedzenia nie ma wpływu, w normalnym toku rzeczy przyczyna, dla której właściciel nie wykonywał swego posiadania. Długość czasu wymaganego dla nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia zależy od dobrej lub złej wiary posiadacza w chwili uzyskania przez niego posiadania. W zależności od tego, czy samoistny posiadacz uzyskał posiadanie w dobrej czy złej wierze, termin zasiedzenia wynosi 20 lub 30 lat. Decydująca jest przy tym dla każdego terminu tylko chwila uzyskania posiadania, wobec czego późniejsze od tej chwili okoliczności powodujące, że samoistny posiadacz stał się posiadaczem w złej wierze, nie mają już znaczenia i nie powodują przedłużenia terminu do lat 30 (por. S.Rudnicki „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe”, wyd. prawnicze LexisNexis z 2006 roku, s.193 i nast.).

Na gruncie kodeksu cywilnego nie ma wprawdzie definicji „dobrej” czy „złej wiary”, tym nie mniej w orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że w złej wierze jest ten kto wie, albo wiedzieć powinien, ze prawo własności przysługuje nie jemu, a innej osobie (por. post. SN z 13.01.2000 r., sygn. akt II CKN 657/98, publ. Lex 51060). Decydująca dla oceny dobrej czy złej wiary jest przede wszystkim jego świadomość. Dobra wiara polega na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekazaniu posiadacza, że przysługuje mu takie prawo władania rzeczą jakie faktycznie wykonuje, nadto przekonanie to musi opierać się na obiektywnych przesłankach wywodzących się ze stosunku będącego podstawą danego stanu faktycznego (por. orz. SN z 7.05.1971 r., I CR 302/71, publ. NP 4/73/580 oraz uchwała SN z 6.12.1991 r., III CZP 108/91, publ. OSNCP 4/92/48).

W niniejszej sprawie jak wynika z ustaleń faktycznych wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie, że nabył w drodze zasiedzenia nieruchomość gruntową położoną w B. składającą się z działki ewidencyjnej nr (...) o pow. 0,6542 ha objętej LWH (...)gminy katastralnej B.. W uzasadnieniu wniosku wskazywał, że nabycie nieruchomości miało nastąpić z dniem 1 października 2020 r., a to z tego względu, że wnioskodawca do okresu swojego posiadania doliczył jeszcze posiadanie swojego poprzednika K. B. oraz posiadanie D. P. od 1 października 1990 r. Jeżeli chodzi o możliwość zaliczenia posiadania poprzednika prawnego to jest ono dopuszczalne zgodnie z art. 176 k.c. tyle, że aby doliczyć takie posiadanie to poprzednik prawny faktycznie musiał mieć takie posiadanie. Jeżeli chodzi o posiadanie K. B. od 14 czerwca 1999 roku to nie budzi ono wątpliwości – jak wynika z relacji świadków to wtedy K. B. rozpoczął budowę osiedla bloków i działkę co do której nabył posiadanie ( (...)) również zagospodarował. Najpierw działka została wykarczowana, a następnie na jej teren spychano ziemię z sąsiedniej działki. K. B. traktował działkę jak swoją własność i nie było to przez nikogo kwestionowane. Tyle, że od daty objęcia posiadania przez K. B. do chwili obecnej nie upłynął jeszcze 30 letni okres czasu, a zatem wniosek o zasiedzenie należało ocenić jako przedwczesny i tym samym oddalić go.

W tym miejscu należy odnieść się do kwestii nabycia posiadania działki (...) przez K. B. od D. P.. Po pierwsze nie wiadomo dlaczego przyjęto, że D. P. była posiadaczką (czy spadkobierczynią byłych właścicieli), a po drugie nie wiadomo w oparciu o co ustalono, że osoba ta faktycznie władała gruntem. Zauważyć należy, że nieruchomość oznaczona jako działka ewidencyjna nr (...) o powierzchni 0,6542 ha objęta LWH (...)(powstała z pgr (...))figuruje jako własność F. (...) oraz M. (...) i spółka w B., natomiast D. P. była spadkobierczynią właścicieli działek sąsiednich. Wnioskodawca zaś nie wykazał by z dniem 1 października 1990 roku D. P. objęła posiadanie owej działki. Sam fakt, iż od tej daty możliwe było nabycie w drodze zasiedzenia nieruchomości państwowych nie oznacza jeszcze by automatycznie z datą na tą osobę przeszło posiadanie działki. Jak wynika z relacji świadków do końca lat 90-tych działka była zarośnięta, nie było żadnych tablic zakazujących wejścia na jej teren, działka nie była koszona. To że w latach 90-tych osoby narodowości żydowskiej przyjeżdżały na teren B. i nawet były na terenie byłej cegielni nie oznacza by były również na działce (...), a przede wszystkim by podejmowały tam jakiekolwiek czynności wskazujące na ich władztwo nad działką. Z tych też względów nie ma jakichkolwiek podstaw by zaliczyć na poczet posiadania W. B. okres sprzed 14 czerwca 1999 r.

W tym miejscy również zaznaczyć trzeba, że sam fakt, że W. B. na przedmiotowej działce poczynił inwestycję w postaci budowy bloków również tej oceny nie zmienia – rozpoczął budowę już po wszczęciu niniejszego postępowania wiedząc, że kwestia własności nie jest uregulowana. Do wniosku o zasiedzenie nie dołączono pozwolenia na budowę i trudno Sądowi ocenić na jakiej podstawie udzielono powolnienia na budowę na działce objętej jedynie posiadaniem, tym nie mniej sam fakt poczynienia tych inwestycji nie może dawać podstawy do uwzględnienia wniosku.

W tym miejscu jeszcze krótko odnieść się trzeba do kwestii oddalenia wniosku W. B. o umorzenie postępowania w stosunku do Skarbu Państwa – S. (...) jako podmiotu nie mającego interesu prawnego w udziale w postępowaniu. Na wstępie wskazać trzeba, że to sam wnioskodawca we wniosku jako uczestnika wskazał Skarb Państwa – S. (...), a po drugie z twierdzeniami wnioskodawcy o braku interesu Skarbu Państwa w udziale w tym postępowaniu nie sposób się zgodzić. Jak wynika z ustaleń faktycznych nieruchomość oznaczona jako działka (...) figuruje jako własność F. (...)oraz M. (...) i spółka w B., która była objęta orzeczeniem nr 30 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 maja 1948 r. zgodnie z tym orzeczeniem owo przedsiębiorstwo miało przejść na własność państwa z dniem ogłoszenia tego orzeczenia. Przejście następowało na podstawie ustawy z dnia 3 stycznia 1948 roku o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki. Nie udało się natomiast ustalić protokołu zdawczo-odbiorczego (najprawdopodobniej nie został on w ogóle sporządzony), a tymczasem taki protokół jest jedynym dowodem świadczącym o tym, że dane przedsiębiorstwo wraz z określonymi składnikami przeszło na własność Państwa z mocy ustawy nacjonalizacyjnej (por. wyrok SN z 16.02.2017 r. I CSK 139/16, publ LEX 2305905), tym nie mniej owa firma z pewnością była wykorzystywana przez podmioty państwowe, które również od działki (...) opłacały podatki gruntowe. Do 1996 roku T. (...) figurowały jako podmiot władający gruntem i podejmujący wobec tego gruntu działania jak choćby wniosek T. (...) orzekł o wprowadzeniu zmian w ewidencji miasta B. poprzez wpisanie, że działka (...) o pow. 9,9449 ha pozostająca we władaniu T. (...)w dzieli się na 8 mniejszych działek w tym działkę (...) o pow. 0,6542 ha, która odpowiada LWH (...). W oparciu ten wniosek w dniu 14 maja 1992 r. została wydana decyzja ta została doręczona T. (...) oraz Sądowi Rejonowemu w Bochni – V Wydziałowi KW.

Owo przekonanie o władztwie nad nieruchomością ulega zmianie dopiero po decyzji z dnia 6 listopada 1996 roku, znak G.III.7228a/58/96, gdzie Wojewoda T.stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Urzędu Powiatowego w B. z dnia 6.03.1975 r. w sprawie przekazania w użytkowanie Z. (...) szeregu parcel w tym parceli 146/1, która odpowiada działce (...). W uzasadnieniu decyzji wskazano, że grunty te stanowią własność oso fizycznych i nie można oddawać ich w użytkowanie przedsiębiorstwom państwowym. Decyzja ta została doręczona T. (...) w W. i Urzędowi Rejonowemu w B.. Po uprawomocnieniu powyższej decyzji w dniu 8 grudnia 1996 roku T. (...) wystąpiły do Urzędu Rejonowego w B. o dokonanie zmian w rejestrze ewidencji gruntów m.B. dot. między innymi działki (...) poprzez wpisanie jako władających właścicieli ujawnionych w księgach wieczystych.

Z powyższego wynika, że Skarb Państwa aż do 1996 roku wskazuje na posiadanie nieruchomości, a skoro wnioskodawca również wskazuje, że posiadanie jego poprzednika prawnego miało mieć miejsce od 1 października 1990 r. to przyjąć należało, że Skarb Państwa, który tym okolicznościom przeczy ma interes prawny w udziale w tym postępowaniu. Zresztą jak już wcześniej wskazano nie można w chwili obecnej kategorycznie stwierdzić, że protokół zdawczo-odbiorczy nie został sporządzony (gdyby był to Skarb Państwa byłby właścicielem nieruchomości). Podkreślić również należy, że nie udało się ustalić w toku postępowania kto miałby być następcą prawnym podmiotu figurującego jako właściciel dlatego też wezwano podmiot będący potencjalnym następcą w drodze ogłoszeń prasowych.

O kosztach postępowania orzekł Sąd kierując się wskazaniami art. 520 § 3 k.p.c. w myśl którego jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Nie ulega wątpliwości, że jedną ze spraw nieprocesowych, w których występuje sprzeczność interesów jest sprawa o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie, jeżeli właściciel nieruchomości oponuje przeciwko wnioskowi (por. orz. 3.12.1959 r. 2 CR 859/58, publ. OSN 1961 r., nr 2, poz. 45 oraz wyroki z 19.11.2010 r. III CZ 46/10 i III CZ 47/10 (niepubl.)) w sprawach takich powstaje wyraźna kontradykcja co do oczekiwanego wyniku sprawy, gdyż wnioskodawca oczekuje uwzględnienia wniosku, a będący w opozycji uczestnik jego oddalenia. W niniejszej sprawie, wniosek W. B. został oddalony w całości, a zatem powinien zwrócić Skarbowi Państwa koszty poniesione w związku z reprezentacją przez Prokuratorię Generalną RP w wysokości 5400 zł (§ 5 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z art. art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej). . I taką też kwotę zasądził Sąd solidarnie na rzecz uczestników tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Mając na względzie wszystkie wskazane powyżej okoliczności zasadnym było orzeczenie jak w sentencji.

Sędzia Katarzyna Sendorek

Zarządzenia:

- odnotować uzasadnienie;

- odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy i P. (...) przez PI,

- kal. 2 tygodnie.

6/05/2024 r. Sędzia Katarzyna Sendorek